„Wäs nich bang!“ Een Woort, wat miene Öllern mi as Kind faaken toseggt hebbt. Alltied dann, wenn ik mi maal wat nich troode, wenn ik Leepes mi intomööt kaamen seehg, wenn et mi nich good güng, wenn Sörgen mi quälden, wenn ik slecht dröömt har un för Not waak wüdd. Ik weet nich, off miene Öllern wüsst hebbt, dat dit Woort (Fürchte dich nicht!“) an de 366 maal in de Bibel to finnen is. För jeden Dag van ´t Johr einmaal, un noch eent to för ´t Schaltjohr. Dat bedüdd: Jeden Dag, wenn ik waak weer, is mi all dat Woort „Wäs nich bang!“ in vörut toseggt. Un dat Woort gellt den heilen Dag över, den Abend, de Nacht över. Un an ´n annern Morgen is dat Woort nei weer dor: „Wäs nich bang!“ Wenn ik as Kind dit Woort hörde, dann wüssde ik uk glieks, dat ik nich bange wäsen bruukde, üm dat ik nich allennig was. Miene Öllern wörn an miene Siete.
Up Stäe leve wi in recht seltsaame Tieden. Wi hebbt Noot, maakt us Sörgen üm all us Leven in de Familge, üm Frönne, Nahbers, us Lüüe up de Arbeit. Bange fraagt wi us: „Wo geiht dat wieder? Wenner heff dat aals een Enne?“ Ik weet dat nich. Man eens weet ik: Een is dor, de seggt mi jeden Dag nei weer to: „Wäs nich bang!“ Un mehr noch: wi sünd in us Sörgen, Not un Bangde nich allennig. Denn de, de to us seggt – un dat jeden Dag weer nei – „Wäs nich bang!“, de segg uk: „Ik bün bi di!“
366 maal „Wäs nich bang!“ – dat reicht uk för ´n Schaltjohr so as dit Johr.
Heinrich Siefer, Sprecher BfN und Dozent an der Katholischen Akademie Stapelfeld
